Een korte biografie van mevrouw Elisabeth Steneker
Elisabeth Steneker werd geboren in 1924 in een klein dorpje in het noorden van Nederland. Ze was de tweede dochter in een rooms-katholiek gezin met zes kinderen: een jongen en vijf meisjes. Haar vader had een klein bouwbedrijf en haar moeder was een boerendochter. Toen ze jong was ging ze naar een internaat voor meisjes en studeerde daar om een leraar te worden.
In 1940 brak de Tweede Wereldoorlog uit en werd Nederland bezet door de Duitsers. Haar vader en broer moesten ondergronds gaan, omdat ze weigerden voor de vijand te werken. In die tijd heeft ze ervaren wat het betekent om in slechte en gevaarlijke omstandigheden te leven.
In 1946, toen de oorlog voorbij was, vroeg de rooms-katholieke bisschop in Nederland haar om hem te helpen bij het initiëren van een jeugdontwikkelingsproject voor jongens en meisjes, ouder dan 17 jaar. Gedurende 11 jaar wijdde Liesbeth Steneker zich volledig aan dit werk.
In 1957 ging ze naar de universiteit om sociologie te studeren, wat een heel interessante uitdaging voor haar was. Na haar universitaire opleiding heeft ze tot haar pensionering in verschillende steden in Nederland gewerkt. Ze was docent aan hogescholen voor sociale en verpleegkundige studies en ze gaf ook les aan de sociologische faculteit van de universiteit. In die dagen was het voor een katholieke vrouw niet toegestaan om buitenshuis te werken en tegelijkertijd te trouwen. Daarom bleef ze vrijgezel. Daar had ze heel veel spijt van, want ze had er altijd al van gedroomd een gezin te stichten en drie kinderen te krijgen en drie kinderen die ze zou adopteren.
In 1992 werd een nieuw studiegebied opgestart aan de universiteit van Nijmegen: “Studies of the great world godsdiensten”. Na al die jaren van lesgeven besloot ze op 68-jarige leeftijd weer student te worden. Tijdens die studie maakte ze kennis met het boeddhisme en was ze erg blij en dankbaar om te leren over dit wijze wereldbeeld.
Door de publicaties van HH de Dalai Lama en de verhalen van enkele van haar vrienden die India bezochten om Tibetaanse vluchtelingen te ondersteunen, hoorde ze hoe moeilijk het leven was voor de oudere Tibetanen die Tibet sinds 1959 waren ontvlucht. Dit was de reden voor haar om de ‘Ama Youdon Foundation’ om de oudere Tibetanen in en rond Dekyling te helpen en ondersteunen. Na haar dood gaat een deel van haar erfenis naar die stichting.
Met de beste wensen voor alle Tibetanen in India en met hoop en gebeden voor een vreedzame oplossing van de problemen tussen Tibet en China.
